به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز، این بیماری مخصوص گوشتخوران اهلی و وحشی بوده ، انسان و سایر حیوان های خونگرم پستاندار، بطور تصادفی و اغلب از طریق حیوان گزیدگی به آن مبتلا می شوند.

اهمیت بیماری هاری به دلایل زیر است :

۱- میزان کشندگی بالا(۱۰۰%)، بطوری که پس از ظهور علایم بالینی چه در انسان و چه در حیوان، قابل درمان نبوده و بیمار محکوم به مرگ خواهد بود .

۲- افزایش روند موارد حیوان گزیدگی در انسان ، بطوری که به ناچار سالانه مبالغ زیادی صرف خرید سرم و واکسن ضد هاری جهت درمان پیشگیری آسیب دیدگان می شود .

۳- تلفات دام و خسارت های اقتصادی ناشی از این بیماری که در دام ها ایجاد می شود.
روند سالانه حیوان گزیدگی در ایران روبه افزایش است، بر اساس بررسی های آماری در استانهای مختلف بیش از ۸۵%از موارد حیوان گزیدگی توسط سگ اتفاق می افتد که بیشتر این موارد به سگ های خانگی و سگ های گله اختصاص دارد و متاسفانه علت اصلی آن عدم قلاده گذاری است .

عامل بیماری:

عامل هاری ، ویروسی از گروه RNA و نروتروپ متعلق به رابدو ویروس ها و جنس لیا ویروس ها است .حلال های چربی ، ویروس را از بین می برد .

این ویروس تحت تاثیر خشکی و حرارت  ۵۶ درجه سانتی گراد طی یک ساعت ، اشعه ماورا بنفش ، فرمالین و اتانول ۷۰ – ۴۰ % ، ترکیب های آمونیوم چهار ظرفیتی ، آب و صابون بنزالکانیوم کلراید یک درصد غیر فعال می شود .

راههای سرایت بیماری به حیوان و انسان:

۱٫ گاز گرفتن:اصلی ترین راه سرایت بیماری ، گاز گرفتن بوسیله حیوان هار است . البته از طریق کشیدن شدن پنجه آغشته به بزاق حاوی ویروس هاری ( بویژه در گربه و گربه سانان )نیز بیماری منتقل می شود.

۲٫ پوست :از طریق پوست سالم ، هاری سرایت پذیر نیست؛ ولی از راه کوچک ترین خراش یا زخم در پوست ، این بیماری منتقل می شود.

۳٫ نسوج مخاطی :سگها و گربه های به ظاهر سالم که در اواخر دوره نهفتگی بیماری هاری هستند و هنوز علایم بالینی در آنها ظاهر نشده ، از طریق لیسیدن لب ،چشم و بینی کودکانی که با آنها بازی می کنند بیماری هاری را انتقال می دهند .

۴٫ تنفس :بویژه در غارهای محل زندگی خفاش های آلوده ، امکان پذیر است .

۵٫ دستگاه گوارش :انتقال از این راه بعید است؛ ولی حیوان گوشتخوار ممکن است به ندرت از طریق خوردن لاشه حیوان مرده در اثر ابتلا به هاری به این بیماری مبتلا شوند. به هر حال باید از خوردن گوشت و فرآورده های دام های مبتلا به هاری خودداری کرد.

۶٫ جفت :از آنجا که در یک بررسی ویروس هاری را از جنین ، رحم و تخمدان های یک حیوان ماده جدا کردند ، انتقال هاری از طریق جفت نیز بعید نیست .

۷٫ وسایل آلوده :از آنجا که ویروس در برابر نور و خشکی حساس است انتقال از این راه در موارد استثنایی رخ می دهد .

۸٫ انسان به انسان :تا به حال موارد معدودی انتقال هاری از انسان به انسان از طریق پیوند اعضا در دنیا گزارش شده است .

علایم بیماری در حیوان:

دوره نهفتگی در سگ و گربه معمولا ۳ – ۲ هفته و گاهی چند ماه است . در خصوص بروز علایم هاری در حیوان باید به این نکته توجه داشت که در برخی موارد ، ۱۰ – ۳ روز قبل از بروز علایم بالینی در سگ و گربه ویروس موجود در بزاق حیوان می تواند بیماری را منتقل کند .

اگر بزاق حیوان در زمان گاز گرفتن  آلوده به ویروس باشد علایم بالینی حد اکثر ۱۰ روز بعد در حیوان ظاهر شده و حیوان خواهد مرد. به همین دلیل ، پس از هر گاز گرفتن توسط این دو حیوان ، باید آنها را تا ۱۰ روز در قرنطینه نگه داشت .

پس طی دوره نهفتگی اولین علامت بیماری ، تغییر در رفتار و عادت های حیوان است؛ به نحوی که یا بیش از اندازه به صاحب خود انس و الفت پیدا می کند و مثل این که از او کمک می طلبد یا عصبانی و بد خو شده ، غذای خود را به دلیل اختلال در بلع به خوبی نمی خورد .

پیشرفت بیماری در حیوان به دو صورت می توند باشد :

•هاری ساکت یا فلجی :حیوان به گوشه ای پناه می برد و ابتدا دست ها سپس پاها و بعد سایر اندامها فلج شده و در نهایت حیوان به علت فلج دستگاه تنفسی می میرد .

•هاری خشمگین :پس از دوره تغییر رفتار ، حیوان پریشان و مظطرب و کم کم وحشی و درنده می شود و به گاز گرفتن سنگ و چوب و اشیای مختلف پرداخته و محل زندگی خود را ترک می کند و بدون هدف به هر جایی می رود و به هر کس و هر حیوان سر راه خود حمله می برد .

در نهایت پس از مدتی در اثر دوندگی زیاد و گرسنگی و تشنگی به علت عدم قدرت بلع ، کف از دهانش سرازیر شده و پی در پی زمین می خورد .صدای پارس حیوان ، خشن ، ناموزون و بریده بوده و درندگی در چهره اش هویداست .

علایم بالینی در انسان :

دوره نهفتگی در انسان بطور معمول ۱۵ روز تا ۳ ماه و بطور متوسط ۱ تا ۲ ماه (۷۵% موارد کمتر از ۳ ماه )به طول می انجامد . ولی از چند روز تا بیش از ۳ ماه ، حتی تا چند سال هم مشاهده شده است .طول دوره نهفتگی به شدت زخم ، تعداد جراحت و محل آنها بستگی دارد . به نحوی که گاز گرفتن صورت زودتر موجب بروز علایم بیماری می شود .سوش ویروس آلوده کننده ،همچنین سن و گاز گرفتن از روی لیاس یا وسایل حفاظتی نیز در طول دوره  نهفتگی تاثیر دارد .

پس از دوره نهفتگی علایم اولیه غیر اختصاصی( تب، لرز ، سردرد، ضعف ،درد عضلانی ،اشکال در بلع و…) و اختصاصی (سوزش ، گزگز و مورمور در محل گاز گرفتن ) همچنین مرحله حاد عصبی به دو شکل تحریکی یا خشمگین (ترس از آب علامتی است که در این شکل در بیشتر موارد دیده می شود ) و ساکت یا فلجی ( این دوره طولانی تر از هاری خشمگین است و کمتر شایع می باشد ) بروز پیدا می کند و در نهایت بیمار به مرحله کما می رسد و به علت نارسایی و آپنه یا کلاپس قلبی عروقی می میرد .از شروع علایم بالینی تا مرگ بطور متوسط ۴ تا ۷ روز طول می کشد .

تعاریف و طبقه بندی موارد

اقدامات لازم در خصوص افراد حیوان گزیده :

• زودن و خارج کردن ویروس هاری از محل زخم؛ شستشوی‌ عمقی‌ با آب‌تمیز و محلول‌ صابون‌ حداقل‌ به‌ مدت‌ ۵تا ۱۰ دقیقه‌ که‌ می‌توان‌ ادعا کرد درصدبالایی از پیشگیری‌ مربوط به‌ رعایت‌کامل‌ همین‌ نکته‌ است‌.بنابراین‌ تأکیدمی‌شود در صورت‌ مواجهه‌ با حیوان‌گزیدگی‌ قبل‌ از ارجاع‌ به‌ مرکز درمان‌پیشگیری‌ در خانه‌ بهداشت‌ اقدام‌ فوق‌را انجام‌ دهید.

• خارج‌ کردن‌ کف‌ صابون‌از لابلای‌ زخم‌:با استفاده‌ از شیلنگ‌آب‌ یا آبپاش‌ باید کف‌ صابون‌ باقیمانده‌ در لابلای‌ زخم‌ کاملا شسته‌شود زیرا باقیماندن‌ صابون‌،اثر بعضی‌ موادضدعفونی‌ کننده‌ را که‌ بعد از شستشومورد استفاده‌ قرار خواهد گرفت‌ خنثی‌می‌نماید.

• قطع کامل قسمت های له شده و نکروزه

• ضد عفونی‌ با الکل‌ اتیلیک ۴۰ تا۷۰%‌ یا محلول‌ بتادین ۱ %‌ ویا سایر مواد ویروس کش.

• خودداری از بخیه زدن زخم

• تزریق سرم ضد هاری :سرم فقط به کسانی تزریق می شود که دارای یک یا چند گزیدگی یا خراش عمیق جلدی (خراشی که در آن خون دیده شود )یا آلوده شدن غشاء مخاطی با بزاق و یا خراش های سر و صورت و گردن باشند .

• تزریق واکسن ضد هاری

• تزریق سرم و واکسن ضد کزاز ( توام یا ثلاث )

• آنتی بیوتیک تراپی به مدت ۱۰ – ۷ روز برای پیشگیری از عفونت ثانویه ضروری است .

• تحت مراقبت قرار دادن حیوان مهاجم به مدت ۱۰ روز

• نمونه برداری از حیوان مهاجم مشکوک

نکات‌ مورد توجه‌:

۱- در صورتی‌ که‌ حیوان‌ مهاجم‌سگ یا گربه و در دسترس‌ باشد‌بایستی‌ آن‌ را به‌ مدت‌ ۱۰ روزبستری‌ و تحت‌ نظر قرار داد (ضمناآب‌ و غذای‌ کافی‌ به‌ او داده‌ شود).درصورتی‌ که‌ طی‌ مدت‌ فوق‌ حیوان‌ تلف‌شد و یا علایم‌ هاری‌ در او بروز کرد به‌احتمال‌ زیاد مبتلا به‌ هاری‌ می‌باشد وبایستی‌ واکسیناسیون‌ ضدهاری‌ تانوبت‌ آخر جهت‌ فرد حیوان‌ گزیده‌انجام‌ شود و نمونه بافت مغزی حیوان جهت آزمایش به انستیتو پاستور ایران ارسال گردد.

در صورت‌ عدم بروز علایم هاری و نمردن حیوان،در دوره تحت نظر ، بطور قطع حیوان هار نیست‌ و باید ازادامه‌ واکسیناسیون‌ شخص‌ خودداری‌شود.

۲- برای‌ خراشها و زخم‌های‌ کوچک‌ و دور از مرکز اعصاب‌ یا لیسیدن‌شخص‌ به‌ وسیله‌ حیوانات‌ مشکوک‌ به‌هاری‌ تنها از تزریق‌ واکسن‌ استفاده‌شود.

۳- واکسن‌ ضدهاری‌ در اطفال‌ (زیر۲ سال‌) حتما باید در ناحیه‌ بالا و جانبی‌ران‌ تزریق‌ شود.

۴- افرادی‌ که‌ توسط موش‌ خانگی‌ وصحرایی‌ و خرگوش‌ مورد گزش‌ قرارمی‌گیرند احتیاج‌ به‌ درمان‌ پیشگیری‌ندارند.البته درباره آسیب دیدگان گازگرفته توسط موش خرما و راسو درمان پیشگیری ضروری است .

۵- افرادی‌ که‌ واکسیناسیون‌ کامل‌شده‌اند اگر مجددا مورد گزش‌ حیوان‌قرار گیرند تزریق‌ سرم‌ به‌ آنان‌ توصیه‌نمی‌شود.

۶- کلیه‌ موارد حیوان‌ گزیدگی رابایستی‌ هاری تلقی‌ کرد و فورا تحت‌اقدامات‌ درمان‌ پیشگیری‌ قرار داد تاخلاف‌ آن‌ ثابت‌ شود.

۷- دز مصزفی سرم ضدهاری ۲۰ واحد به ازای هرکیلوگرم وزن بدن است که نیمی از آن در داخل جراحت و نیم دیگر به صورت عضلانی تزریق می‌گردد.

۸- این سرم بایستی در داخل یخچال در برودت ۸-۰ درجه سانتی‌گراد نگهداری گردد و نبایستی سرم در درجات زیر صفر قرار گیرد.

۹- اگر بیش از ۵ میلی‌لیتر از سرم ضدهاری (مقدار تزریق عضلانی) برای فرد مجروح مورد نیاز باشد به منظور جلوگیری از آزردگی عضلانی باید سرم بصورت منقسم در دو محل جداگانه تزریق گردد.

۱۱- افراد گاز گرفته توسط سگ واکسینه به علت عدم اعتماد به ایمنی و امکان انتقال بیماری هاری باید طبق دستورالعمل تحت درمان پیشگیری قرار گیرد .

۱۲- تزریق واکسن ضدهاری در پنج نوبت در روزهای:صفر، ۳، ۷، ۱۴ و ۳۰ که تزریق در عضله دلتوئید انجام می‌شود .

۱۳- واکسیناسیون پرسنل در معرض خطر هاری (ایمنسازی قبل از مواجهه)؛ برای حفاظت از کسانی که به سبب شغلی در معرض خطر ابتلای بیماری هاری می باشند مانند دامپزشکان ، تکنسین ها ی دامپزشکی ، کارگران کشتارگاه ها ، خدمه باغ وحش ، شکارچیان ، شکاربانان محیط زیست ،چوپانان ، پرسنل مسئول هاری و کار کنان آزمایشگاههایی که با ویروس هاری سر و کار دارند ، سه نوبت واکسن ضد هاری در روزهای صفر ،۷ و ۲۱ و ۲۸ و اگر مصون سازی فوریت نداشته باشد سه نوبت در روزهای صفر ، ۲۸ و ۵۶ تزریق می گردد .

در این افراد لازم است تیتر آنتی‌کور ضدهاری سالانه اندازه‌گیری شود و در صورت نقصان آنتی‌کور و یا عدم امکان انجام این اندازه‌گیری برای حفظ مصونیت سالانه یک تزریق یادآور انجام گیرد.

پنومونی مایکوپلاسمایی

مایکوپلاسما باکتری گرم منفی است که دیواره بسیار نازکی دارد. در انسان گونه مایکوپلاسما پنومونیه باعث سینه پهلو و یا  ذات الریه آتیپیک اولیه می‌شود.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز،  در ابتدا مایکوپلاسما به سلولهای محافظ غشای مجرای هوایی نفوذ می‌کند. مایکوپلاسما با کشتن این سلولها شروع به ایجاد یک واکنش التهابی در سراسر ناحیه و در برخی از موارد نیز بدرون جریان خون نفوذ می‌کند

این بیماری بیشتر به صورت یک عفونت قسمتهای پایین دستگاه تنفس تظاهر می کند ولی گاهی هم به صورت فارنژیتی که پیشرفت کرده و به برونشیت یا ذات الریه انجامیده ، تظاهر می کند .

●   علائم :

نشانه های بیماری تدریجی با سردرد ، بی قراری ، سرفه ( اغلب با حمله های ناگهانی ) ، گلودرد و گاهی ناراحتی سینه ، که ممکن است بیشتر مربوط به پرده های جنب باشد ، برو زمی کند .  خلط که در مراحل اولیه کم است ممکن است بعداً زیاد شود.

نقاط ملتهب ریه که در رادیوگرافی سینه دیده می شود بسیار بیشتر از آنچه که علائم بالینی نشان می دهد می باشد .

یک هفته پس از آغاز بیماری در حدود یک سوم از بیماران دچار افزایش شمار گلبولهای سفید خون می شوند . دوره بیماری بین چند روز تا یک ماه و گاهی هم بیشتر ادامه خواهد داشت .

پنومونی مایکوپلاسمایی را بایستی از سایر پنومونیهای ناشی از عوامل غفونی مثل باکتریها ، آدنوویروسها ، آنفلوانزا ، ویروس سن سی شیال تنفسی ، پاراآنفلوانزا ، سرخک ، پستیاکوز ، تب کیو ، گروهی از قارچهای بیماریزا و سل تشخیص داد .

●   یافته های بالینی :

پنومونی مایکوپلاسما، عموماً بیماری خفیفی است . عفونت ممکن است به صورت بدون علائم تا پنومونی شدید، گرفتار شدن سیستم عصبی و کم خونی ( مانند کم خونی همولیتیکی ) و ضایعات پوستی ظاهر شود . در موارد تجربی و بالینی، التهاب پرده صماخ گوش هم مشاهده شده است .

دوره کمون این پنومونی حدود یک تا سه هفته است . سپس بیماری به آهستگی به صورت سستی ، تب، سردرد، گلودرد و سرفه شروع می شود . در ابتدا سرفه بدون خلط و ترشح است ولی گاهی به صورت حمله ای بروز می کند .

بعدها خلط ممکن است دارای رگه های خون باشد و درد قفسه سینه بروز کند . در مراحل ابتدایی، بیمار کمی بد حال و ناخوش به نظر می رسد و علائم فیزیکی تراکم ریوی در مقایسه با تراکم های مشاهده در رادیوگرافی، بسیار ناچیز است . بعدا وقتی انفیلتراسیون در اوج خود است ، بیماری ممکن است شدید باشد .

پس از یک الی ۴ هفته که ترشحات ریه حل و جذب شد ، علائم بیماری هم به تدریج رفع می شود . با این که دوره ی بیماری متفاوت است، اما میزان مرگ کم بوده و اغلب با نارسایی قلبی ارتباط دارد .

عوارض بعد از بیماری معمولا وجود ندارد اما کم خونی همولیتیکی گاهی مشاهده می شود . ضایعات آسیب شناسی به صورت پنومونی بینابینی ، پری پرونشیال و برونشیولیت نکروزه ظاهر می شوند .

بیماری های دیگری که با مایکوپلاسما پنومونیه در ارتباط هستند، شامل اریتمای مولتی فرم ، گرفتار شدن سیستم عصبی مرکزی به صورت مننژیت، مننژوانسفالیت، مونو و پلی نوریت و همچنین میوکاردیت ، پری کاردیت، آرتریت و پانکراتیت می باشند .

علل عمده پنومونی باکتریال کسب شده از اجتماع ، علاوه بر مایکوپلاسما پنومونیه ، شامل استرپتوکوک پنومونیه ، لژیونلا پنوموفیلا ، کلامیدیا پنومونیه و هموفیلوس آنفلوانزا هستند . سایر باکتری ها علل غیرمعمول پنومونی هستند و در شرایط خاصی رخ می دهند :

پنومونی کلبسیلا پنومونیه در مردان الکلی مسن و پنومونی استافیلوکوک اورئوس تمایل دارد پس از عفونت های ویروس استافیلوکوک اورئوس تمایل دارد پس از عفونت های ویروس انفلوانزا بروز کند .

●   عامل عفونت :

مایکوپلاسما پنومونید

●   تشخیص آزمایشگاهی :

تشخیص پنومونی مایکوپلاسما پنومونیه بیشتر بر اساس شناسایی علائم بالینی انجام می گیرد و بررسی های آزمایشگاهی دارای ارزش ثانوی می باشند . تعداد گلبول های سفید خون ممکن است مختصری افزایش یابد . رنگ آمیزی گرم از خلط با ارزش نبوده ، زیرا سایر باکتری های بیماری زا ( مانند استرپتوکوک پنومونیه ) را نشان می دهد . مایکوپلاسماها را می توان با کشت از ترشحات حلق و خلط بدست آورد، اما کشت آن بسیار اختصاصی بوده و برای شناسایی عفونت با مایکوپلاسما پنومونیه بکار نمی رود . در ۵۰ درصد از بیماران درمان نشده ، هم آگلوتینین سرد در برابر گلبول های قرمز گروه Oانسان به وجود می آید.

این ماده به تدریج افزایش یافته و در سومین یا چهرمین هفته ی بیماری به حداکثر می رسد. تیتر  ۱/۶۴  یا بیشتر این ماده ، تشخیص عفونت مایکوپلاسمایی را تأیید می کند . افزایش میزان آنتی بادی اختصاصی در برابر مایکوپلاسما پنومونیه را به وسیله آزمایش های ثبوت کمپلمان (CF) می توان اثبات کرد . سرم های مرحله حاد و دوره نقاهت برای اثبات ۴ برابر افزایش در آنتی بادی CFضروری است .

EIA، برای مشاهده آنتی بادی در برابر مایکوپلاسما پنومونیه مصرف محدودی دارد . کیت هایی برای مشاهده RNA ریبوزومی مایکوپلاسما پنومونیه با استفاده از RNA برچسب دار شده همچنین مورد مصرف محدودی دارد .

●   وقوع :

وقوع این بیماری همه جایی است وبه صورت تک گیر ، بومی و گاهی همه گیر به خصوص در اجتماعات نظامی بروز می کند . همه گیری بیماری بیشتر در اواخر تابستان و پائیز است .

جنس و نژاد در ابتلا به این بیماری بی تأثیر است .

●   مخزن :

انسان مخزن این عامل عفونی است .

●   روش انتقال :

مایکوپلاسما پنومونیه از قطرات آلوده مجرای تنفسی از فردی به فرد دیگر انتقال می یابد .

عفونت با اتصال باکتری بیماری زا به گیرنده هایی در سطح سلول های پوششی مجرای تنفسی آغاز می گردد.

اتصال توسط یک پروتئین اتصالی اختصاصی روی ساختار انتهایی تمایز یافته ارگانیسم است، صورت می گیرد . در هنگام عفونت ، ارگانیسم به صورت خارج سلولی باقی می ماند .

انتقال از طریق تنفس قطرات معلق بزاق آلوده در هوا صورت می گیرد . تماس مستقیم با بیماران یا وسائل آلوده به ترشحات بینی و حلقی نیز منجر به انتقال بیماری می شود .

●   دوره کمون :

بین ۶ تا ۳۲ روز است .

●  واگیری :

احتمالاً کمتر از ۲۰ روز است . درمان بیماری ، مجاری تنفسی را عاری از عامل عفونی نکرده وممکن است میکوپلاسما تا ۱۳ هفته در بدن باقی بماند .

ممکن است ابتلای مجدد به این نوع ذات الریه نیز دیده شود ، مصونیت مربوط به حضور پادتنهای خونی که تا یکسال دوام خواهند داشت ، می باشد .

●  گندزدایی :

گندزدایی بینی و گلو و شستشوی نهایی صورت می گیرد .

* قرنطینه ومصون سازی تماسها : ندارد .

●   درمان اختصاصی :

شامل مصرف آنتی بیوتیک خاص با تجویز پزشک می باشد .

استفاده از تتراسایکلین یا اریترومایسین موجب بهبودی علائم بیماری می شود ، اما مایکوپلاسما را از بدن فرد ریشه کن نمی کند .

سایتو مگالو ویروس ( CMV ) چیست ؟

CMV ویروسی است که می تواند به جنین در حال رشد انتقال پیدا کند عفونت CMV معمولا بی ضرر است و بندرت ایجاد بیماری می کند .

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز،   برای بیشتر افراد سالمی که بعد از تولد دچار این عفونت می شوند عوارض و علائم کمی وجود دارد و اثر طولانی مدتی بر سلامتیشان نمی گذارد وقتی شخص برای بار اول دچار عفونت CMV می شود ویروس بصورت ساکن و به اصطلاح در حال کمون در بدن او باقی می ماند .

این بیماری به دو نوع است :

عفونت اولیه و عفونت ثانویه  که عفونت اولیه مشکلات بسیار جدی تری نسبت به نوع ثانویه ایجاد می کند  . بهرحال اگر سیستم ایمنی فرد ضعیف باشد ویروس می توند فعال شود و بیماری ایجاد کند .

نشانه های CMV چیست ؟

بیشتر نوزادان و بالغینی که دچار عفونت می شوند علائم زیادی ندارند با این حال ممکن است بعد از ۳ تا ۱۲ هفته بعد از مواجهه نشانه های ذیل را تجربه کنند .

تب

متورم شدن غده ها

تحلیل رفتن نیروی جسمانی بدن

ویژگی های CMV چیست ؟

CMV  عضو گروه هرپس ویروس هاست و مشخصه آن این است که توانایی باقی ماندن و سکون را در بدن افراد به مدت طولانی دارد. این ویروس می توانددر مایعات بدن افراد مثل ( ادرار ، بزاق ، خون ، اشک ، مایع منی و شیر ) بطور متناوب جاری شود .

شیوع CMV چقدر است ؟

۸۵-۵۰ % از بالغین ایالات متحده به این عفونت مبتلا می شوند .

در کشور های در حال توسعه و مناطقی که سطح اجتماعی – اقتصادی پایینی دارند بسیار قابل انتشار و گسترده است .

افراد زیر احتمال خطر بیشتری دارند :

جنین های در درون رحم

افرادیکه با کودکان سروکار دارند .

افرادیکه سیستم ایمنی بدنشان به علت هایی مثل ( پیوند اعضا و یا ابتلا به CMV ) به خطر افتاده است .

چگونه تشخیص داده می شود ؟

در بیشتر مواقع عفونت ناشی از CMV بندرت تشخیص داده می شود زیرا ویروس بندرت ایجاد نشانه و علائم می کند . انجام آزمایش خون برای اندازه گیری میزان آنتی بادیهای بدن افراد و یا کشت ویروس گرفته شده از ادرار ، سواپ دهان و نمونه بافت از کارهای تشخیصی قابل اجراست . البته این تست های آزمایشکاهی برای تشخیص CMV گران هستند و در دسترس عموم قرار ندارند . راه های کمی برای تشخیص ابتلای جنین در مادرانی که به این عفونت مبتلا می شوند وجود دارد . آمنیوسنتز یکی از این راه های تشخیصی است .

علائمی که در این جنین ها وجود دارد شامل : کاهش مایع آمنیوتیک ، کاهش رشد داخل رحمی ، افزایش بافت مغز . که البته بعد از بدنیا آمدن نوزاد ، ادرار و خون او مورد آزمایش قرار می گیرد .

CMV چه تاثیراتی بر بارداری دارد ؟

زنان حامله سالم در معرض خطر خاصی برای دچار شدن به عفونت CMV قرار ندارند در واقع شیوع عفونت اولیه CMV در زنان حامله آمریکایی از ۴-۷/۰ % متفاوت است و میزان انتقال بیماری به جنین این مادران بین ۷۵-۲۴ درصد برطبق گزارش (OTIS ) متغیر است . از حدود ۴۰% نوزادانی که دچار عفونت می شوند تنها ۱۰% نشانه های CMV مادرزادی را از خود بروز می دهند .

همچنین زنانی که دست کم ۶ ماه قبل از لقاح دچار عفونت شده اند میزان عفونت نوزادشان در حدود ۱% است و این نوزادان هیچ بیماری مهم و یا ناهنجاری خاصی را ظاهر نمی کنند .
وقتی CMV در حین زایمان در اثر تماس نوزاد با ترشحات ناحیه تناسلی مادر و یا کمی بعد از آن در حین شیرخوردن انتقال پیدا کند علائم و عوارض خاصی در بدن نوزاد ایجاد نمی کند .

در ایلات متحده در حدود نیمی از مادران حامله هرگز به عفونت CMV دچار نمی شوند ولی در حدود ۱تا۴ درصد از آنان برای بار اول در طول بارداریشان به عفونت CMV دچار می شوند . بیشتر این بیماران علائمی ندارند ولی برخی از آنان علائم بیماری MONONUCLEOSIS  را از خود نشان می دهند در حدود یک سوم مادرانی که برای بار اول در طول بارداری به این بیماری دچار می شوند عفونت را به جنین خود منتقل می کنند .

همچنین دربیمارانی که قبل از حاملگی به این عفونت دچار می شوند نیزاحتمال انتقال ویروس وجود دارد که البته شایع نیست .هرساله در ایالات متحده از هر ۷۵۰ کودکی که متولد می شود یک نفر با ناتوانائی های وسیعی که در نتیجه عفونت CMV بوجود می آید متولد می شود .
این عوارض وسیع شامل موارد ذیل هستند :

کاهش شنوایی

کاهش بینایی

عقب ماندگی ذهنی

مشکلات ریه ، کبد ، طحال

مشکلات خونریزی

محدودیت رشد

این عوارض ۸۰-۹۰ % در سال های اولیه زندگی بروز پیدا می کنند و کسانی که در اوایل تولد هیچگونه علائمی ندارند در سال های بعد دچار درجات متغیری از ناتوانایی های ذهنی و شنوایی می شوند . خانم های باردار در حین  روابط جنسی ، انتقال خون ، تماس نزدیک با افراد عفونی بخصوص بچه های کوچک به این ویروس مبتلا می شوند . کودکان نیز قبل از تولد ، در حین زایمان ، در حین شیرخوردن ، انتقال خون یا تماس با بچه هایی که مبتلا به CMV هستند به این بیماری دچار می شوند

لازم به ذکر است که کودکانی که بعد از تولد به این عفونت دچار می شوند هیچ علائم یا عوارضی از خود بروز نمی دهند .

چه درمان هایی وجود دارد ؟

برای درمان مادرانی که به این عفونت دچارند در موارد شدید از یک یا دو دارو استفاده می کنند ولی در مراحل پیش از بارداری و پس از زایمان هیچ دارویی برای مقابله وجود ندارد و ساخت واکسن نیز برای درمان این بیماری در مرحله تحقیق است .

چه توصیه هایی برای زنان باردار راجع به عفونت CMV وجود دارد ؟

اگر علائمی شبیه یک بیماری ویروسی در بدن شما وجود دارد حتما خود را از نظر عفونت CMV چک کنید .

دیگران را از خوردن و نوشیدن در ظروف غذای خود منع کنید .

اگر در حال حاضر به عفونت CMV دچار شده اید پزشک می تواند آنتی بادیهای بدن شما را با انجام آزمایش خون تعیین کند .

شیردادن نوزاد خیلی مهم تر است از احتمال اندکی که در انتقال CMV وجود دارد .
چه توصیه هایی برای افرادی که از نوزادان و کودکان مراقبت می کنند وجود دارد ؟

بیشتر زنان سالمی که با نوزادان و کودکان کار می کنند در معرض خطر عفونت CMV نیستند ولی بهرحال برای زنانی که در سن باروری هستند و سابقا به عفونت CMV دچار نشده اند یک احتمال خطر بالقوه وجود دارد تا ویروس را به درون رحم خود عبور دهند .

این عفونت بطور شایع در میان کودکان از طریق مایعات بدن مثل ادرار و بزاق انتقال می یابد . بنابراین افرادی که در مهد کودک ها کار می کنند باید در مورد این عفونت آموزش ببینند . پوشیدن دست ها با آب و صابون و پوشیدن دستکش هنگام تعویض پوشک و لباس کودکان از جمله مواردی است که باید برای پیشگیری از این بیماری انجام شود

منابع :

CDC – CENTERS FOR DISEASE CONTROL AND PREVENTION

ویروس پاپیلوم انسانی و سرطان

ویروس پاپیلوم انسانی (HPV یا Human Papillomavirus) ویروسی است که بیش‌تر از همه در طول آمیزش جنسی و از طریق تماس مستقیم بین پوست افراد انتقال می‌یابد. بیش از ۱۰۰ نوع یا سوش مختلف از HPV وجود دارد.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از مؤسسه تحقیقات، آموزش و پیشگیری سرطان،  اکثر مردان و زنانی که دچار این عفونت هستند از این موضوع بی‌اطلاع می‌باشند، زیرا در بدن آنها علائم یا مشکلات بهداشتی ایجاد نمی‌شود. اما در برخی از موارد، انواع خاصی از HPV می‌توانند در قسمت‌های مختلف بدن باعث ایجاد زگیل (توده غیرطبیعی و غیرسرطانی بر روی پوست) بشوند.در موارد دیگر، انواع خاصی از HPV می‌توانند ضایعات پیش سرطانی (یعنی نواحی دارای بافت‌های غیرطبیعی) یا سرطان ایجاد نمایند.

●   نحوه گسترش HPV

تقریباً ۶۰ نوع HPV این قابلیت را دارند که باعث ایجاد زگیل‌های معمولی بشوند، که این زگیل‌ها در برخی از نواحی بدن مانند دست و پا به‌وجود می‌آیند. تقریباً ۴۰ نوع از این ویروس‌ها را HPV های «نوع تناسلی» می‌نامند. این ویروس‌ها به هنگام تماس اندام‌های تناسلی، معمولاً در طول آمیزش جنسی از راه مهبل یا مقعد، از شخصی به شخص دیگر پخش می‌شوند. این ویروس می‌تواند از راه آمیزش جنسی از راه دهان هم منتقل شود. HPV رایج‌ترین بیماری است که از طریق آمیزش جنسی انتقال می‌یابد.

انواع تناسلی HPV می‌توانند ناحیه تناسلی زنان، از جمله فرج (بخش بیرونی مهبل)، آستر مهبل، و گردن رحم (قسمت پایینی و باریک رحم زن)، و همچنین ناحیه تناسلی مردان، از جمله آلت تناسلی مردانه، را آلوده کنند. هم در زنان و هم در مردان، HPV های تناسلی می‌توانند مقعد و برخی از نواحی سر و گردن را آلوده سازند.

گاهی اوقات نژادهای «کم‌خطر» HPV های تناسلی، از همه بیش‌تر HPV – ۶ و HPV – ۱۱، می‌توانند باعث شوند زگیل‌ها یا ضایعات تناسلی بر روی یا در اطراف این مکان‌ها به وجود آید. اندازه، شکل، و تعداد این توده‌ها ممکن است متغیر باشد، و این توده‌ها به‌ندرت به سرطان منتهی می‌شوند.

●   سرطان‌های مرتبط با HPV

احتمال ایجاد سرطان توسط برخی از انواع HPV تناسلی بیش‌تر است، و این انواع را HPV های «پرخطر» می‌نامند. معمولاً دستگاه ایمنی زن یا مرد آلوده به HPV کم‌خطر یا پرخطر از شر این عفونت خلاص می‌شود و ویروس صدمه‌ای وارد نمی‌کند. اما در برخی از افراد عفونتی دائمی (ماندگار) به‌وجود می‌آید که به‌کندی، اغلب در طول چندین سال، باعث ایجاد تغییراتی در سلول‌های طبیعی می‌شود که امکان دارد این تغییرات به ایجاد ضایعات پیش سرطانی یا سرطان منتهی شود.

سرطان‌های مرتبط با HPV شامل موارد زیر است:

سرطان گردن رحم: اصولاً، تمام سرطان‌های گردن رحم در اثر عفونت HPV ایجاد می‌شود. اینکه آیا زنی که به HPV آلوده است دچار سرطان گردن رحم خواهد شد به تعدادی از عوامل، از جمله نوع HPV، بستگی دارد. از بین سرطان‌های گردن رحم مرتبط با HPV، تقریباً ۷۰% توسط دو نژاد HPV – ۱۶ و HPV – ۱۸ ایجاد می‌شوند. در زنانی که به HPV آلوده هستند، امکان دارد کشیدن سیگار خطر سرطان گردن رحم را افزایش دهد. گرچه تقریباً تمام سرطان‌های گردن رحم توسط HPV ایجاد می‌شود، به یاد داشتن این نکته اهمیت دارد که اکثر عفونت‌های HPV تناسلی باعث ایجاد سرطان نمی‌شوند.

سرطان دهان: ویروس HPV می‌تواند در زنان و در مردان باعث ایجاد سرطان دهان (سرطان دهان و زبان) و سرطان حلق دهانی (حلق دهان یا قسمت میانی گلو که از لوزه‌ها تا نوک حنجره ادامه دارد) بشود. این سرطان‌های مرتبط با HPV پیوسته در مردان افزایش می‌یابد.

در واقع، بر طبق یافته‌های مطالعه‌ای که اخیراً صورت گرفته است، اینک ویروس HPV به اندازه استعمال دخانیات و مصرف مشروبات الکلی باعث ایجاد سرطان‌های قسمت بالایی گلو می‌شود. شاید تغییر در رفتار جنسی، از جمله افزایش در آمیزش جنسی از راه دهان، یکی از دلایل این افزایش باشد.

سرطان‌های دیگر: ویروس HPV با سرطان‌هایی که شیوع کم‌تری دارند هم مرتبط می‌باشد. تقریباً نیمی از موارد سرطان فرج با HPV ارتباط دارد. انواعی از HPV که باعث ایجاد سرطان گردن رحم می‌شوند با سرطان مقعد هم مرتبط می‌باشند. انواع پرخطر HPV با سرطان مهبل و سرطان آلت تناسلی مردانه هم ارتباط دارند.

●   درمان

درمانی برای HPV وجود ندارد. اما اکثر عفونت‌های HPV در واقع به مرور زمان برطرف می‌شوند یا به اندازه‌ای ضعیف می‌شوند که بر بدن تأثیری نمی‌گذارند. عفونتی که فعال نمی‌باشد ممکن است، به هنگامی‌که دستگاه ایمنی شخص به دلیل درمان بیماری‌های دیگر مانند سرطان ضعیف می‌شود، به صورت فعال درآید.

مشکلات بهداشتی که توسط HPV ایجاد می‌شود را می‌توان درمان نمود. زگیل و ضایعات پیش سرطانی را می‌توان از طریق درمان انجمادی (منجمد کردن یا Cryotherapy)؛ از راه برداشتن با حلقه الکتریکی (LEEP یا Loop Electrosurgical Excision Procedure)، که در آن از جریان برق برای برداشتن بافت‌های غیرطبیعی استفاده می‌کنند؛ یا با عمل جراحی برداشت. داروهای موضعی (مانند کرم‌هایی که مستقیماً روی پوست مالیده می‌شوند) را هم می‌توان برای درمان زگیل‌های تناسلی تجویز نمود. اما برطرف کردن زگیل‌های تناسلی به این معنی نمی‌باشد که شخص دیگر بهHPV آلوده نیست. امکان دارد زگیل‌ها بعداً برگشت کنند، زیرا ممکن است ویروس هنوز در سلول‌ها زنده مانده باشد. شخص آلوده به HPV که هیچ زگیل آشکاری نداشته باشد هم می‌تواند شریک جنسی خود را به این ویروس آلوده سازد.

●   راهبردهای پیشگیری

راه‌هایی برای کم کردن خطر آلوده شدن به HPV وجود دارد، از جمله واکسینه شدن با واکسن HPV. محدود نمودن تعداد کسانی که شخص با آنها رابطه جنسی دارد راه دیگری برای کاهش دادن خطر است، زیرا داشتن رابطه جنسی با تعداد زیادی از افراد خطر آلوده شدن به عفونت HPV را افزایش می‌دهد. استفاده از کاپوت نمی‌تواند در طول آمیزش جنسی به‌طور کامل از شخص در برابر HPV محافظت نماید.

سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) دو واکسن به نام‌های گارداسیل و سرواریکس را تأیید نموده است که در پیشگیری از آلوده شدن به HPV مفید هستند. گارداسیل به جلوگیری از آلوده شدن به دوHPV کمک می‌کند که می‌دانیم باعث ایجاد اکثر موارد سرطان گردن رحم و ضایعات پیش سرطانی در گردن رحم می‌شوند.

این واکسن از آلوده شدن به دو HPV کم‌خطر هم جلوگیری می‌کند، که می‌دانیم این دو HPV عامل ایجاد ۹۰% از موارد زگیل‌های جنسی می‌باشند.

گارداسیل برای پیشگیری سرطان‌های گردن رحم، مهبل، و فرج در دختران و زنان ۹ تا ۲۶ ساله؛ و همچنین برای پیشگیری از سرطان مقعد در زنان و مردان و زگیل‌های تناسلی در پسران و مردانی که در همان دامنه سنی قرار دارند تأیید شده است. ضمناً، سرواریکس برای پیشگیری از سرطان گردن رحم در دختران و زنان ۱۰ تا ۲۵ ساله تأیید شده است.

چون واکسن تنها می‌تواند از عفونت پیشگیری کند، و قادر نیست عفونت موجود را درمان نماید، واکسیناسیون افراد باید پیش از آغاز فعالیت جنسی آنها صورت گیرد. افرادی که قبلاً از نظر جنسی فعال شده و شاید به HPV آلوده شده باشند، باید با پزشک خود مشورت نمایند. امکان دارد این واکسن از آنها در برابر سویه‌هایی از HPV محافظت کند که به آنها آلوده نیستند.

زنان باید، علاوه بر استفاده از این واکسن، با انجام پاپ اسمیر از خود محافظت نمایند، که پاپ اسمیر رایج‌ترین تست برای کمک به ردیابی سرطان گردن رحم است. با انجام پاپ اسمیر می‌توان سلول‌های پیش سرطانی را پیدا نمود و آنها را پیش از تبدیل شدن به سلول‌های سرطانی از بدن خارج کرد.

محققان دریافته‌اند که با ادغام نمودن پاپ اسمیر و تستی که برای ردیابی HPV در زنان طراحی شده است می‌توان دقیق‌ترین نتایج را به‌دست آورد. لازم است زنان درباره انجام پاپ اسمیر، و احتمالاً انجام تست HPV، با پزشکان خود مشورت نمایند.

●   آنچه که زنان باید از پزشکان خود بپرسند

خطر آلوده شدن من به HPV چه اندازه است؟
چگونه می‌توانم خطر آلوده شدن خود به HPV را کاهش دهم؟
آیا امکان دارد بدون آمیزش جنسی به HPV تناسلی آلوده شوم؟
HPV چه علائم و نشانه‌هایی دارد؟
چه مدت پس از آمیزش جنسی علائم HPV ظاهر می‌شود؟
آیا برای تشخیص آلودگی به HPV باید مرا تست کنند؟
آیا باید از واکسن HPV استفاده کنم؟ در چه صورت واکسینه شدن من لازم خواهد بود، و در چه صورت به این واکسن احتیاج نخواهم داشت؟
آیا واکسن HPV بی‌خطر است؟ عوارض جانبی آن چیست؟
واکسیناسیون چگونه انجام می‌شود؟ آیا بیش از یک تزریق لازم است؟
تأثیر واکسن HPV تا چه مدت باقی می‌ماند؟
آیا بیمه درمانی من هزینه واکسیناسیون HPV را می‌پردازد؟
من باردارم و به HPV آلوده می‌باشم. آیا این واکسن به جنین صدمه می‌‌زند؟

ncii.ir

مروری بر نکات مهم بیماری آبله مرغان